دستور زبان دوم راهنمائی

          hoz & man 
            بازدید : 624
          چهارشنبه 01 آذر 1391
           نظرات (1)
        

مترادف

به کلمه هایی گفته می شود که معنی ومفهوم یکسانی دارند ومی توان به جای یکدیگرازهم استفاده کرد.

مانند : پیمودن :رفتن افسوس :حسرت بوم :جغد

متضاد

به کلمه هایی گفته می شود که از نظر معنی ومفهوم مخالف هم هستند .

مثال : سهل #دشوار تاریک # روشن خواب # بیدار

نکته :با اضافه کردن )با ،بی( می توان کلمه های متضاد ساخت .

مانند :با ادب --------- ادب --------- بی ادب

متشابه ،هم آوا

به کلمه هایی می گویند که ازنظر تلفظ یکسان هستند اما ازنظرمعنی وشکل املایی با هم فرق دارند.

خوار = کم ارزش خار = تیغ گل یا خاشاک

سد = دیواری برای جمع کردن آب صد = عددی در ریاضی

ثواب = پاداش صواب = درست

برای دانلود

ادامه مطلب ...

بررسی ساختار فعل ساده از مرکب

          hoz & man 
            بازدید : 780
          چهارشنبه 01 آذر 1391
           نظرات (0)
        

بررسی ساختار فعل ساده از مرکب

راه های تشخیص فعل ساده از مرکب

در کتاب های زبان فارسی راه های تشخیص فعل ساده از مرکب را شامل گسترش پذیری و نقش پذيري نحوی مطرح کرده اند، اما در کنار این دو راه، راه های دیگری نیز برای تشخیص آن ها وجود دارد.

معیار معنایی

با توجه به این معیار ابتدا به فعل جمله دقت می کنیم، اگر در معنای اصلی خود به کار رفته شده باشد، ساده واگر درغیر از معنی اصلی خود به کاررفته باشد،مرکب گویند.

مانند:

آب دریا به طرف ساحل پیش آمد.(ساده)

دیروز حادثه ای برای من پیش آمد.(مرکب)

برای دانلود

ادامه مطلب ...

علم عروض و وزن شعر فارسی (1)

          hoz & man 
            بازدید : 1045
          پنجشنبه 11 آبان 1391
           نظرات (0)
        

علم عروض و وزن شعر فارسی (1)

شعر را سخنی موزون و با قافيه خوانده اند و منطقيان نيز اگر چه معتقدند كه شعر سخنی خيال انگيز است، اما وجود وزن يا وزن و قافيه را برای شعر ضروری دانسته اند. حتا خواجه نصيرالدين توسي وزن را به دليل خيال انگيز بودن، از فصل های ذاتی شعر دانسته است. اصولن شعر هميشه نزد مردم موزون بوده و تنها در سده ی اخير، شعرهای بی وزن نیز سروده شده است. شعرهای بی وزن گرچه خيال انگيز هم باشند، اما شور و فسون اشعار موزون را ندارند.
مراد از خيال انگيز بودن يك شعر چيست؟ اين پرسشی است كه همواره در برابر شاعران مطرح می شود. اگر بگوييد : «خورشيد طلوع كرد» تنها خبر از طلوع خورشيد داده ايد، اما اگر بگوييد: «گل خورشيد شكفت»، افزون بر دادن خبر طلوع خورشيد و آغاز روز، سخن شما خيال انگيز و موزون و زيبا نیز هست. چرا خيال انگيز است؟ زیرا شما پيوند نهانی زيبايی ميان خورشيد و گل را يافته ايد و خورشيد را به گل، و طلوعش را به شكفتن تشبيه كرده ايد. اين سخن شما موزون نيز هست، زيرا بخش هجاهای آن با نظمي زيبا كنار هم نشسته اند و اگر می گفتيد: « گل خورشيد شكفته شد»، اين سخن شما تنها خيال انگيز بود، اما از نعمت وزن بهره ای نداشت.
وزن به شعر زيبايی سحرآميزی می بخشد و آن را شورانگيز می سازد. اگر وزن شعری را برهم بزنيم خواهيم ديد كه تا چه ميزان از زيبايی و تاثير آن در خواننده كاسته می شود. به عنوان مثال اگر شعر:
دانه چو طفلی است در آغوش خاك / روز و شب اين طفل به نشو نماست
به صورت بی وزن درآيد، در می يابيم كه چقدر زيبايی و شورانگيزی اش را از دست داده است.
دانه چو طفلی در آغوش خاك است، روز و شب اين طفل به نشو نما است
پس وجود وزن در شعر از فصل های ذاتی آن است. از اين رو كسانی كه با شعر و شاعری سر و كار دارند، به ويژه با شعر فارسي، بايد شناختی از وزن و قواعد ان داشته باشند، زيرا وزن های شعر فارسي از نظر خوش آهنگی و زيبايی و كثرت و تنوع و نظم در جهان بی نظير است.

برای دیدن کامل متن به ادامه مطلب بروید...

ادامه مطلب ...

تخلص در ادبیات فارسی

          hoz & man 
            بازدید : 2497
          پنجشنبه 11 آبان 1391
           نظرات (0)
        

تخلص در ادبیات فارسی

خواجه شمس‌الدین محمد ‌ابن محمد شیرازی را همه با نام «حافظ» و سید ‌محمد حسین بهجت تبریزی را با نام «شهریار» می‌شناسند. «حافظ» و «شهریار» "نام شعری" یا "تخلص" این دو سخن‌سرای نغز گفتار است. تخلص نامی است كه شاعر در شعرش، خود را به آن می‌نامد و می‌خواند.
شاعران به چند روی، برای خود نام شعری برگزیده و در شعر خود می‌آورند:
نخست آن كه، این نام كوتاه است و می‌توان آن را به آسانی در شعر جای داد و خود را به آن خواند. دو دیگر آن كه، نام شعری برچسب شاعر است بر روی شعرش. او بدین وسیله مهری بر شعر زده، تا هم مخاطب بداند و به یاد بسپارد كه شعر از كیست و هم دیگران نتوانند، آن شعر را به نام خود، سكه زنند.
سه دیگر این كه، گاه اهل ذوقی پیدا می‌شوند كه سكه ی قلب شعر خود را به نام بزرگان رقم می‌زنند، اگر هر شاعری تخلصی نداشته باشد، این امر آسان‌تر صورت می‌گیرد. اگر می‌بینیم، در شعر شاعرانی چون فردوسی و خیام، بیش از دیگران، دخل و تصر‌ّف صورت گرفته، یكی از دلایل آن، نداشتن تخلص در متن شعر این دو گوهر گرانبهاست.

گفتنی است كه نسخه‌های گوناگون شاهنامه از حدود پنجاه و دو هزار تا شصت هزار بیت در نوسان است و در مورد رباعی های اصیل و دخیل خیام گفت‌وگوها و بحث هاست.
چهارمین انگیزه ی هنرمند، از آوردن «تخلص» این است كه، آن چه می‌خواهد به مخاطب بگوید، آشكارا و رودررو نگوید، بلكه خود را مورد خطاب قرار دهد و به‌طور غیر مستقیم، پیامش را به دیگران برساند. در بیت های زیر، سعدی بدین‌گونه به ما پند می‌دهد:
ـ‌ سعدیا رفت و فردا هم‌ چنان موجود نیست / در میان این و آن فرصت‌شمار امروز را
ـ سعدیا این منزل ویران چه كنی چای تو نیست / رخت بربند كه منزل‌گه احرار آنجاست
ـ سعدیا راست روان‌گوی سعادت بردند / راستی كن كه به منزل نرسد كج رفتار
در این گونه بیت ها شاعر نفس مجرد خویش را در پیش خود دیده و با ان سخن می‌گوید. در دانش بدیع به این‌گونه گفتار «تجرید» می‌گویند. این نفس در چنین جایی نماینده ی خود و همه ی كسانی است كه شاعر برایشان حرف دارد.
گاه، آن چه در این ندا می‌گنجد، دردی است كه سینه ی شاعر را تنگ كرده، او را به فریاد وامی‌دارد:
ـ حافظ این خرقه كه داری تو ببینی فردا / كه چه ز نار ز زیرش به دعا بگشایند
یا:
ـ حافظا می خور و رندی كن و خوش باش ولی / دام تزویر مكن چون دگران قرآن را
بیان این به کنایه گویی بسیار زیبا، با به ‌كارگیری تخلص، هموار شده است
تخلص، همیشه در نقش ندایی نیست، بلكه در نقش هایی دیگر چون نهاد و مضا‌ف‌الیه و ... هم می‌آید.
نهاد:
سعدی غم نیستی ندارد / جان دادن عاشقان نجات است
سعدی از آن جا كه فهم اوست سخن گفت / ورنه كمال تو، وهم كی رسد آن جا؟
مضاف‌الیه:
همت حافظ و انفاس سحر خیزان بود / كه ز بند غم ایام نجاتم دادند
بر آب دیده سعدی‌گرت گذار افتد / تو را نخست بباید شناوری آموخت
و انگیزه ی پنجم آن كه گاه شاعر در یك جمله ی بی‌خبری، خود و شعر خود را می‌ستاید، همان كه در علم معانی از آن به «تفاخر» یاد می‌كنند، چنین تفاخرهایی بیش‌تر در آن بیتی است كه تخلص در آن است. به گفتاری دیگر، گاه تخلص برای تفاخر می‌آید مانند:
ـ كس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب / تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند
ـ صبحدم از عرش می‌آمد خروشی، عقل گفت / قدسیان گویی كه شعر حافظ از بر می‌كنند
ـ شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد / دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود
ـ در آسمان نه عجب گر به گفتة حافظ / سرود زهره به رقص آورد مسیحا را
برای دیدن کامل متن به ادامه مطلب بروید...

ادامه مطلب ...

ادبیات سبک بازگشت

          hoz & man 
            بازدید : 317
          پنجشنبه 11 آبان 1391
           نظرات (0)
        

ادبیات سبک بازگشت

از اوایل قرن سیزدهم هجری تحولی در شعر فارسی پدید آمد و گروهی از گویندگان به سبک هندی که به تدریج به ابتذال کشیده شده بود پشت پا زدند و به پیروی از سبک شعرای قدیم از قبیل فرخی، منوچهری، انوری، خاقانی و سعدی پرداختند.
شیوه ی شاعری این استادان را «بازگشت به سبک قدیم» نامیده‏اند.
در ادبیات , بازگشت به سبک قدیم به عنوان یک دوره محسوب می شود نه یک سبک خاص. چنانکه در کتاب سه جلدی (سبک شناسی) استاد ملک الشعرای بهار , انواع سبک های شعر فارسی , از ابتدای قرن سوم و حضور رودکی تا قرن حاضر , به چهار دسته تقسیم شده اند.
1- سبک خراسانی (ترکستانی - سامانی) : از ابتدای قرن سوم تا اواخر قرن ششم.
2- سبک عراقی : از اواخر قرن ششم تا اواسط قرن نهم. این سبک با سنایی آغاز و با عبدالرحمن جامی پایان می پذیرد.
3- سبک هندی (سبک صائب) : از اواخر قرن نهم تا اواخر قرن دوازدهم. از آنجا که صائب تبریزی طلایه دار این نوع سبک است , به نام وی هم مشهور است.

(دوره بازگشت) :
از اواخر قرن دوازدهم و اوایل قرن سیزدهم شروع می شود و تا اواسط قرن چهاردهم ادامه می یابد. صبای کاشانی - نشاط اصفهانی - آذر بیگدلی و آذر بیدگلی از موسسان دوره بازگشت ادبی هستند. اشعار شاعران این دوره , در بحری یکنواخت سروده شده و وزن روان و آرام آن , باب میل عامه مردم است. طبیب اصفهانی از محبوب ترین شاعران این دوره است. ابیاتی از شعر طبیب اصفهانی :
غمش در نهان خانه ی دل نشیند به نازی که لیلی به محمل نشیند
به دنبال محمل چنان زار گریم که از گریه ام ناقه در گل نشیند
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی ز بامی که برخاست مشکل نشیند
بنازم به بزم محبت که آنجا گدایی به شاهی مقابل نشیند
عجب نیست از گل که خندد به سروی که در این چمن پای در گل نشیند
4- سبک معاصر (نیمایی - نو) : از اوایل قرن چهاردهم و با انتشار شعر "افسانه" شروع شده و تا عصر حاظر ادامه دارد. موسس آخرین سبک شعر فارسی , علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج است. وی در یک انجمن ادبی ماهانه در حظور اساتید بزرگ آن زمان , اولین شعر نوی خود را که با بهره گیری از الزام وجود قافیه در شعر و نبود وزن یکسان در هر مصراع و هم چنین رعایت نکردن حدود مصراع ها (مصراع های شعر او گاه کوتاه و گاه بلند بود)سروده بود , قرائت کرد و با مخالفت های شدید آنها مواجه شد. نام اولین شعر نوی نیما ققنوس بود.
نمایندگان سبک
• مشتاق اصفهانی
• هاتف اصفهانی
• عاشق اصفهانی
• آذر بیگدلی
در رأس سرایندگان سبک بازگشت ادبی هستند.
دیگر شاعران این سبک عبارتند از:
• قاآنی شیرازی
• سروش اصفهانی
• محمود خان صبا
• نشاط اصفهانی
نمونه اشعار
باز برآمد به کوه، رایت ابر بهار
سیل فرو ریخت سنگ، از زبر کوهسار
باز به جوش آمدند، مرغان از هرکنار فاخته و بوالملیح، صلصل و کبک و هزار
طوطی و طاووس و بط، سیره و سرخاب و سار
(قاآنی)
دوش رفتم به کوی باده فروش ز آتش عشق، دل به جوش و خروش
محفلی نغز دیدم و روشن میر آن بزم، پیر باده فروش
چاکران ایستاده صف در صف باده خواران نشسته دوش به دوش
پیر در صدر و می کشان گردش پاره‏ای مست و پاره‏ای مدهوش
سینه بی کینه و درون صافی
دل پر از گفت و گو و لب خاموش
همه را از عنایت ازلی چشم حق بین و گوش راز نیوش
سخن این به ان هنیئا لک سخن آن به این که بادت نوش
گوش بر چنگ و چشم بر ساغر
آرزوی دو کون در آغوش
(هاتف اصفهانی)
منابع
مؤتمن ، زین العابدین ،تحول شعر فارسی. حافظ ، تهران ، 1339
احمد گیوی ، حسن و دیگران. زبان ونگارش فارسی ، زمستان 1374
شعر سبک هندی

از قرن نهم هجری به بعد به علت استقبال دربار ادب پرور هند از شاعران پارسی گوی، و همچنین به علت عدم توجه پادشاهان صفوی به اشعار متداول مدحی، گروهی از گویندگان به هندوستان رفتند و در آنجا به کار شعر و شاعری پرداختند. اینان به‏واسطه‏ی دوری از مرکز زبان و تمایل به اظهار قدرت در بیان مفاهیم و نکات دقیق و حس نوجویی و تفنن دوستی و به سبب تاثیر زبان و فرهنگ هندی و دیگر عوامل محیط، سبکی به وجود آوردند که سبک هندی نامیده می شود. برخی ار ادبا این سبک را سبک اصفهانی نیز نامیده اند. این سبک تقریبا از قرن نهم تا سیزدهم هجری ادامه داشت و از ویژگی های آن، تعبیرات و تشبیهات و کنایات ظریف و دقیق و باریک و ترکیبات و معانی پیچیده و دشوار را می توان نام برد.
سرایندگان سبک هندی
از میان گویندگانی که به این سبک شعر سروده اند نام اینان در خور ذکر است:
• کلیم کاشانی
• نظیری نیشابوری
• عرفی شیرازی
• بیدل دهلوی
• صائب تبریزی
• غنی کشمیری
• وحید قزوینی
• طالب آملی
تک بیتی ها
از گویندگان این سبک، تک‏بیتی‏های نغز و دلاویزی برجای مانده است که اغلب صورت ضرب المثل پیدا کرده است.
اقبال خصم هرچه فزون‏تر شود نکوست فواره چون بلند شود سرنگون شود
دست طمع چو پیش کسان می کنی دراز پل بسته‏ای که بگذری از آبروی خویش
اظهار عجز پیش ستم پیشگان خطاست اشک کباب باعث طغیان آتش است
آدمی پیر چو شد حرص جوان می گردد خواب در وقت سحرگاه گران می گردد
ریشه ی نخل کهنسال از جوان افزون‏تر است بیشتر دلبستگی باشد به دنیا پیر را
)صائب تبریزی(
ما ز آغاز و ز انجام جهان بی‏خبریم اول و آخر این کهنه کتاب افتاده است
روزگار اندر کمین بخت ماست دزد، دائم در پی خوابیده است
)کلیم کاشانی(
عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد خمیر مایه ی دکان شیشه گر سنگ است
‎ )طاهر قزوینی(
منابع

احمدی گیوی، حسن، و دیگران زبان و نگارش فارسی، زمستان
• ادبیات فارسی در هند
• شاعران پارسی‌گو در هند

شعر سبک خراسانی

          hoz & man 
            بازدید : 1003
          پنجشنبه 11 آبان 1391
           نظرات (0)
        

شعر سبک خراسانی

سبک خراسانی، سبک و شیوهٔ شاعران خراسان و ماوراء‌النّهر است. در این سبک، سه دوره را می‌توان مدّ نظر قرار داد:
• دوره تکوین
• دوره سامانی
• دوره غزنوی و اوایل دورهٔ سلجوقی
از ویژگیهای سبک خراسانی - که به سبک ترکستانی هم معروف است- می‌توان به موارد زیر اشاره كرد:
۱. آثار این سبک بر قیدها و سنّت‌های لفظی و صوری تکیه دارد.
۲. این آثار از تسلسل‌های منطقی معانی و شکوه الفاظ برخوردار است و به‌صورتی متین، واقعیّت را به شکل دستگاهی منظّم و قابل قبول نمایش می‌دهد.
۳. این سبک کمی قبل از سدهٔ چهارم تا سدهٔ ششم هجری قمری رواج داشت و پس از آن هم ادامه يافت.
اشعار این سبک از حیث نوع، بیشتر قصیده و از لحاظ لفظ، ساده، روان و عاری از ترکیبات دشوار بوده و واژه‌های عربی در آن اندک است. از لحاظ معنی نیز صداقت و صراحت لهجه، تعبیرات و تشبهات سده و ملموس، از اختصاصات مهم این سبک است.
مضمون
مضمون بیشتر اشعار این سبک، وصف طبیعت و مدیحه و شرح قتوحات پادشاهان و گاه پندو اندرز بوده است.
نمونه:
مرا بسود و فروریخت هرچه دندان بود نبود دندان، لا، بل چراغ تابان بود
سپید سیم رده بود و درو مرجان بود ستاره‏ی سحری بود و قطره‏ی باران بود
دلم خزانه‏ی پر گنج بود، گنج سخن نشان نامه‏ی ما مهر و شعر عنوان بود
همیشه شاد و ندانستمی که غم چه بود دلم نشاط و طرب را فراخ میدان بود
‎ (رودکی)
از صاحبان ‌سبک این دوره می‌توان به شاعران زیر اشاره كرد:
رودکی، شهید بلخی، ابوشکور بلخی، منجیک ترمذی، کسایی مروزی، دقیقی طوسی، فردوسی، عنصری بلخی، فرخی، غضایری رازی، عسجدی، منوچهری دامغانی، فخرالدین اسعد گرگانی، مسعود سعد سلمان، امیر معزی، ابوالفرج رونی، ناصر خسرو و سنایی غزنوی

منابع

احمدی گیوی، حسن، و دیگران زبان و نگارش فارسی، زمستان 1374

شعر سبک عراقی

          hoz & man 
            بازدید : 808
          پنجشنبه 11 آبان 1391
           نظرات (0)
        

شعر سبک عراقی

سَبکِ عراقی به سَبکی از شعر فارسی گفته می‌شود که از اواخر قرن ششم تا قرن نهم هجری رواج و ادامه داشته است. ابوالفرج رونی ، سید حسن غزنوی و جمال‏الدین اصفهانی از بنیان‏گذاران و کمال‏الدین اصفهانی ، سعدی ، عراقی و حافظ از نمایندگان این سبک به شمار می روند. نام این سبک از عراق عجم گرفته شده است، اما رواج این سبک محدود به سرزمین عراق عجم نبود و در نواحی دیگر نیز رواج داشت.
خصوصیات سبک
در این سبک، قصیده بیشتر جای خود را به غزل، و سادگی و روانی و استحکام جای خود را به لطافت و کثرت تشبیهات و تعبیرات و کنایات زیبا و تازه و در عین حال دقیق و باریک داد و واژه‏های عربی نیز فزونی گرفت. با ورود تصوف و عرفان در شعر، گویندگان عارفی چون سنایی، عطار، مولوی، حافظ و ده‏ها شاعر دیگر ظهور کردند. در ضمن مضامین اخلاقی و تربیتی و پند و اندرز جای مدایح مبالغه آمیز را گرفت.
نمونه‏ ها
به عمر خویش مدح کس نگفتم دری از بهر دنیا من نسفتم
‎ (عطار)
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد نهال دشمنی بر کن که رنج بی‏شمار آرد
‎ (حافظ)
بیا تا قدر یکدیگر بدانیم که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم
کریمان جان فدای دوست کردند سگی بگذار آخر مردمانیم
‎ (مولوی)
دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی زنهار بد مکن که نکردست عاقلی
هنر به چشم عداوت بزرگ‏تر عیب است گلست سعدی و در چشم دشمنان خار است
نور گیتی فروز چشمه‏ی هور
زشت باشد به چشم موشک کور
گوش تواند که همه عمر وی نشنود آواز دف و چنگ و نی
دیده شکیبد ز تماشای باغ بی گل و نسرین به سر آرد دماغ
ور نبود بالش آکنده پر خواب توان کرد خزف زیر سر
ور نبود دلبر همخوابه پیش دست توان کرد در آغوش خویش
وین شکم بی هنر پیچ پیچ صبر ندارد که بسازد به هیچ
‎ (سعدی)
عشق تو بر بود زمن مایه مایی و منی خود نبود عشق تو را چاره ز بی خویشتنی
چو علم آموختی از حرص آنگه ترس كاندر شب چو دزدی با چراغ آید گزیده تر برد كالا
‎ (سنایی)
منابع
• بهار، محمدتقی. سبک شناسی، چاپ دوم، تهران، ۱۳۳۷
• بهار، محمدتقی. تاریخ تطور شعر فارسی، تهران،۱۳۳۴
•سعدی، مطلح ابن عبدالله. گلستان، ۱۳۸۴

معنی کردن شعر برای دانش آموزان

          hoz & man 
            بازدید : 7099
          پنجشنبه 11 آبان 1391
           نظرات (0)
        

معنی کردن شعر برای دانش آموزان

برخی ازدبیران محترم در چگونگی معنی کردن اشعار با مشکل مواجه می شوند و گاهی برداشت ها و تفاسیر و اشارات را وارد معنی شعر می کنند و با جملات طولانی که می سازند دانش آموزان را سردرگم می کنند وموجب خستگی آنان می شوند.

لذا یک شیوه ی بسیار خوب و موثر برای جلوگیری از این مشکل پیشنهاد می گردد که علاوه بر جذابیت برای دانش آموزان باعث یادگیری عمیق تر و بهتر نیز می شود ؛این روش روش مرتب کردن جمله های شعر می باشد که به شرح زیل می باشد :

ابتدا از دانش آموزان می پرسیم که بیت مورد نظر چند جمله است . برای این منظور آنها باید فعل ها را یافته و تعداد آنها را مشخص کنند. زیرا تعداد جمله ها معمولا به تعداد فعل هاست . مثلا دربیت زیر

بخورد آب و روی و سر وتن بشست به پیش جهان آفرین شد نخست

فعل های : بخورد ، بشست و شد را یافته و می گویند این بیت سه جمله است

سپس از دانش آموزان می خواهیم که در ذهن خود هر کدام از سه جمله را به صورت مرتب در بیاورند و هر کس زودتر انجام داد برای دیگران بازگو کند .( در درس زبان فارسی آموخته اند که در یک جمله ی درست ابتدا نهاد قرار می گیرد وبعد مفعول ومتمم و در آخر فعل)

اگر دانش آموزی درست پاسخ داد ضمن تشویق او به بچه ها می گوییم این همان معنی شعر است وتنها کاری که باید انجام دهیم این است که به جای کلمات و اصطلاحات قدیمی معادل امروزی آنها را می گذاریم

مرتب شده جملات به صورت زیر می باشد :

. آب بخورد

.روی و سر وتن بشست

نخست به پیش جهان آفرین شد.

اگر دانش آموزان معادل امروزی کلمات بخورد،روی ، بشست و شد را بنویسند معنی بیت می شود :

. آب خورد ، سر و صورت و بدن را شست ونخست به طرف جهان آفرین(خدا) رفت ،(روی به درگاه خدا آورد)

شاید این شیوه در ابتدای کار برای دانش آموزان مشکل به نظر آید ولی پس از مدتی کار و تمرین استقبال زیادی از آن کرده و از آن لذت برده و در امر یادگیری بسیارموثر واقع می شود.

به امید موفقیت برای تمامی همکاران گرامی

منبع

آموزش کامل آرایه های ادبی

          hoz & man 
            بازدید : 448
          چهارشنبه 10 آبان 1391
           نظرات (0)
        

آموزش کامل آرایه های ادبی

« آرايه هاي ادبي »

الف ) بديع ب ) بيان

الف ) بديع علمي است كه به باز شناسي آرايه هاي لفظي و معنوي مي پردازد .

بديع بر دو نوع است : 1- آرايه هاي لفظي 2- آرايه هاي معنوي

آرايه هاي لفظي : يعني زيبايي كلام كه با لفظ انجام مي شود .

آرايه هاي لفظي عبارتنداز : واج آرايي ، سجع ، ترصيع ، جناس ، قلب ، ملمع .

واج آرايي ( نغمه ي حروف ) : تكرار يك واج ( صامت يا مصوت ) است ، در كلمه هاي يك مصراع يا يك بيت يا عبارت نثر به گونه اي كه كلام را آهنگين مي كند و آفريننده ي موسيقي دروني باشد و بر تاثير سخن بيافزايد اين تكرار آگاهانه ي واج ها را « واج آرايي » گويند .

مثال : خيزيد و خز آريد كه هنگام خزان است باد خنـك از جـانب خـارزم وزان اسـت

توضيح : در اين بيت تكرار واج « خ » و « ز » باعث ايجاد موسيقي دروني شده است .

توجه : در زبان فارسي بيست و نه واج داريم / ( بيست و سه صامت و شش مصوت )

صامت ها همان حروف الفباي فارسي هستند و مصوت ها « ـــ » و « ا » ، « ي » ، « و » مي باشند .

برای دیدن کامل متن به ادامه مطلب بروید...

ادامه مطلب ...

نمونه سوالات نگارش پایه دوم راهنمایی

          hoz & man 
            بازدید : 198
          سه شنبه 09 آبان 1391
           نظرات (0)
        

نمونه سوالات نگارش پایه دوم راهنمایی

1-در هر بیت چه آرایه ای به کار رفته؟

الف)ذات او دروازه شهر علوم زیر فرمانش حجاز و چین و روم

ب)عشق با دشوار ورزیدن خوش است چون خلیل از شعله گل چیدن خوش است

2-با متضاد این کلمات جمله بسازید.

استقلال : ....................................................................................................

آشکار : .........................................................................................................

3-مفهوم این عبارات را بنویسید.

خانه غلغله شد .................................. عفوش خطا پوش است .............................

انگار قند در دل محسن آب کردند ...........................................................................

در صدایش بغضی بود .......................................................................................

4-الف)جمله ها و نوشته های ما ظرف هایی هستند که.........................ما را در خود جای می دهند.

ب)آثار ادبی و گفتار ما رنگ فکر و ......................... ما را نمایان می سازد.

5-گونه ی گفتاری زبان (شکل محاوره ای) را در نوشتار به کار نبریم مگر در ..........و..............

6-هر گاه کلمه ای در آخر سطر نگنجد از نشانه ی .................استفاده می کنیم.

خلاصه و فشرده ی خواسته ها و آرمان های یک ملت را ..................... می گویند.

7-این عبارت را در یک بند کامل کنید.

ایران!ای سرای امید.................................................................................................

........................................................................................................................

8-یک بند بنویسید و کلمات <تسبیح،سجاده و نماز> را در آن بکار ببرید.

................................................................................................................................................................................................................................................

9-با کلمات <معین و معیّن>، <قوت وقوّت> جمله بسازید.

10-متن زیر را نشانه گذاری کنید.

مادر بزرگ دستی به صورت خود کشید اللّهم صلّ علی محمّد و آل محمّد همیشه دانه ی آخر تسبیح را که می انداخت صلوات را بلند ختم می کرد.

برای دیدن بقیه نمونه سوالات ادامه مطلب بروید...

ادامه مطلب ...

نمونه سوالات نگارش پایه دوم راهنمایی

          hoz & man 
            بازدید : 218
          سه شنبه 09 آبان 1391
           نظرات (0)
        